Hannover. Angelika Bär öfkelenir. Geçenlerde Hannover’in Laatzen semtinde erkek kardeşiyle dolaşırken, üç dükkan onun tuvalete gitmesine izin vermedi. Bär, “Engelli olduğu için” olduğuna inanıyor.
Devamını Okuyun
Devamını Okuyun
57 yaşındaki erkek kardeşi Sven, 2018’de birkaç metre yükseklikteki iskeleden düşene kadar duvarcıydı. Ağır bir travmatik beyin hasarı geçirdi ve dört ay komada kaldı. Tekrar uyandığında zihinsel engelliydi ve yürüyemiyordu. Birçok şeyi yeniden öğrenmesi gerekiyordu. Ancak son zamanlarda geçici olarak tekerlekli sandalyesiz yaşayabiliyor ve kısa mesafeleri yürüyebiliyor.
“Engellilere bu şekilde davranmak küstahlıktır”
Angelika Bär, erkek kardeşinin başına gelenleri daha da sinir bozucu buluyor. “Tuvalete gitmesi gerektiğinde ona bir şeyler almak için bir mağazadaydık” diyor. Ancak çalışanlar, orada bir müşteri olmasına rağmen erişimini reddederdi. “Tuvaletlerinin halka açık olmadığını söylediler.” Bir sonraki mağazada da geri çevrildiler. “Orada da müşteri tuvaletlerinin olmadığı söylendi.” Yandaki dükkanda bir müşteri tuvaleti vardı. Rethen sakini, “Ama müşteri olmadığımız için bunu kullanmamıza da izin verilmedi” diyor. Ağabeyinin bir sakatlığı olduğu herkes için açıktı. Yürümesine yardımcı olmak için elini tuttu.
Devamını Okuyun
Devamını Okuyun
Sadece dördüncü dükkanda, bir gözlükçüde yardımsever bir çalışanla karşılaştılar. Bär, “Orada çalışanlar için tek bir tuvalet vardı” diyor. “Ama tabii ki kullanabileceğimizi söyledi.”
Bär, diğer mağazalarda da bu davranışın olmasını isterdi. Dükkanların sadece çalışanları için tuvaletleri olduğu onun için açıktı. “Ama engelli insanlar için bir istisna yapabilirsiniz. Gerekirse, yapmak zorundalar” diyor 67 yaşındaki. İnsanlık, birinin desteğe ihtiyacı olduğunda yardım etmeyi zorunlu kılar. Bunun yerine, çalışanların, erkek kardeşinin tuvaleti kirletmesinden ve hatta tuvalete zarar vermesinden korktukları izlenimine kapıldı. “Engelli insanlara bu şekilde davranmak mantıksız.”
“Engelliler kendilerine saygı gösterilmesini istiyor”
67 yaşındaki, kimseyi rezil etmek istemediğini, ancak fiziksel ve zihinsel engelli insanlara nasıl yardım edileceği konusunda farkındalık yaratmak istediğini söylüyor. “Engelliler kendilerine acınmak değil, kendilerine saygı gösterilmesini isterler.”
Devamını Okuyun
Devamını Okuyun
Engellilerin fahri temsilcisi olarak Kathrin Buchmann, Laatzen şehir idaresinde bu tür vakalar için irtibat kişisidir. Hareket kabiliyetini kısıtlayan Buchmann, “Tanımlandığı gibi olması korkutucu” diyor. Pek çok konsültasyon yapmasına rağmen, Bär’ın anlattığına benzer bir vaka onun için yeni. Sadece engelliler için bir konut grubuyla bağlantılı olarak, çevredeki yerleşim bölgesinde, sakinlerin sakinlerin davranışlarından açıkça rahatsız oldukları için bireysel düşmanlıklar olduğunu fark etti.
Tuvalet kullanma hakkı yok
Bununla birlikte, yasal olarak, engelli kişilerin mağazalardaki tuvaletlere erişme hakları yoktur, diye açıklıyor Buchmann – mevcut davada da hukuki anlamda yardım sağlanamamasından söz edilemez. “Farklı şekilde şekillendirmemiz gereken birliktelik” diyor. Önemli olan birbirimizi anlamak ve empati kurmak. Buchmann, “İnsanlar genellikle yardım etmeye istekli değil, bu nedenle toplumumuzda çok şeyin değişmesi gerekiyor” diyor. “Engelliler ait olmak ister”, engelliler sıra dışı bir şey olmamalıdır. “Okulda çocuğun yanına bir okul arkadaşı koyarsanız, bu kaynaşma değildir” diyor.
Angelika Bär, yaşlı insanlara karşı bazen düşüncesiz davranışlardan da rahatsız – bu yüzden şimdi halka dönüyor. 93 yaşındaki babası güçlükle yürüyebiliyor ve yürüteçe bağımlı. “Hafif raylı sisteme binmek isterse, kimse ona yer açmaz, bunun yerine herkes hızla dışarı çıkar.” Ayrıca dar bir kaldırıma itildi, böylece neredeyse sokağa kaçmak zorunda kaldı.
Bär, “Birisi yürüteçle bana doğru gelirse, yer açmak doğaldır” diyor. Ayrıca, artık o kadar uzun süre dayanamayan insanlar için dükkanların genellikle oturma yeri olmaması da onu rahatsız ediyor. Bär, yaşlıları desteklemek için yerel yaşlılar danışma kurulunda gönüllü olarak çalışıyor ve yazın yapılacak bir sonraki kurul seçimi için aday.
Devamını Okuyun
Devamını Okuyun
Bu makale ilk olarak “Hannoversche Allgemeine Zeitung”da yayınlandı.
Devamını Okuyun
Devamını Okuyun
57 yaşındaki erkek kardeşi Sven, 2018’de birkaç metre yükseklikteki iskeleden düşene kadar duvarcıydı. Ağır bir travmatik beyin hasarı geçirdi ve dört ay komada kaldı. Tekrar uyandığında zihinsel engelliydi ve yürüyemiyordu. Birçok şeyi yeniden öğrenmesi gerekiyordu. Ancak son zamanlarda geçici olarak tekerlekli sandalyesiz yaşayabiliyor ve kısa mesafeleri yürüyebiliyor.
“Engellilere bu şekilde davranmak küstahlıktır”
Angelika Bär, erkek kardeşinin başına gelenleri daha da sinir bozucu buluyor. “Tuvalete gitmesi gerektiğinde ona bir şeyler almak için bir mağazadaydık” diyor. Ancak çalışanlar, orada bir müşteri olmasına rağmen erişimini reddederdi. “Tuvaletlerinin halka açık olmadığını söylediler.” Bir sonraki mağazada da geri çevrildiler. “Orada da müşteri tuvaletlerinin olmadığı söylendi.” Yandaki dükkanda bir müşteri tuvaleti vardı. Rethen sakini, “Ama müşteri olmadığımız için bunu kullanmamıza da izin verilmedi” diyor. Ağabeyinin bir sakatlığı olduğu herkes için açıktı. Yürümesine yardımcı olmak için elini tuttu.
Devamını Okuyun
Devamını Okuyun
Sadece dördüncü dükkanda, bir gözlükçüde yardımsever bir çalışanla karşılaştılar. Bär, “Orada çalışanlar için tek bir tuvalet vardı” diyor. “Ama tabii ki kullanabileceğimizi söyledi.”
Bär, diğer mağazalarda da bu davranışın olmasını isterdi. Dükkanların sadece çalışanları için tuvaletleri olduğu onun için açıktı. “Ama engelli insanlar için bir istisna yapabilirsiniz. Gerekirse, yapmak zorundalar” diyor 67 yaşındaki. İnsanlık, birinin desteğe ihtiyacı olduğunda yardım etmeyi zorunlu kılar. Bunun yerine, çalışanların, erkek kardeşinin tuvaleti kirletmesinden ve hatta tuvalete zarar vermesinden korktukları izlenimine kapıldı. “Engelli insanlara bu şekilde davranmak mantıksız.”
“Engelliler kendilerine saygı gösterilmesini istiyor”
67 yaşındaki, kimseyi rezil etmek istemediğini, ancak fiziksel ve zihinsel engelli insanlara nasıl yardım edileceği konusunda farkındalık yaratmak istediğini söylüyor. “Engelliler kendilerine acınmak değil, kendilerine saygı gösterilmesini isterler.”
Devamını Okuyun
Devamını Okuyun
Engellilerin fahri temsilcisi olarak Kathrin Buchmann, Laatzen şehir idaresinde bu tür vakalar için irtibat kişisidir. Hareket kabiliyetini kısıtlayan Buchmann, “Tanımlandığı gibi olması korkutucu” diyor. Pek çok konsültasyon yapmasına rağmen, Bär’ın anlattığına benzer bir vaka onun için yeni. Sadece engelliler için bir konut grubuyla bağlantılı olarak, çevredeki yerleşim bölgesinde, sakinlerin sakinlerin davranışlarından açıkça rahatsız oldukları için bireysel düşmanlıklar olduğunu fark etti.
Tuvalet kullanma hakkı yok
Bununla birlikte, yasal olarak, engelli kişilerin mağazalardaki tuvaletlere erişme hakları yoktur, diye açıklıyor Buchmann – mevcut davada da hukuki anlamda yardım sağlanamamasından söz edilemez. “Farklı şekilde şekillendirmemiz gereken birliktelik” diyor. Önemli olan birbirimizi anlamak ve empati kurmak. Buchmann, “İnsanlar genellikle yardım etmeye istekli değil, bu nedenle toplumumuzda çok şeyin değişmesi gerekiyor” diyor. “Engelliler ait olmak ister”, engelliler sıra dışı bir şey olmamalıdır. “Okulda çocuğun yanına bir okul arkadaşı koyarsanız, bu kaynaşma değildir” diyor.
Angelika Bär, yaşlı insanlara karşı bazen düşüncesiz davranışlardan da rahatsız – bu yüzden şimdi halka dönüyor. 93 yaşındaki babası güçlükle yürüyebiliyor ve yürüteçe bağımlı. “Hafif raylı sisteme binmek isterse, kimse ona yer açmaz, bunun yerine herkes hızla dışarı çıkar.” Ayrıca dar bir kaldırıma itildi, böylece neredeyse sokağa kaçmak zorunda kaldı.
Bär, “Birisi yürüteçle bana doğru gelirse, yer açmak doğaldır” diyor. Ayrıca, artık o kadar uzun süre dayanamayan insanlar için dükkanların genellikle oturma yeri olmaması da onu rahatsız ediyor. Bär, yaşlıları desteklemek için yerel yaşlılar danışma kurulunda gönüllü olarak çalışıyor ve yazın yapılacak bir sonraki kurul seçimi için aday.
Devamını Okuyun
Devamını Okuyun
Bu makale ilk olarak “Hannoversche Allgemeine Zeitung”da yayınlandı.