MEDYKA, Polonya — Iryna Dukhota, kocasıyla 26 yıldır evli. Onunla gençken, Ukrayna’nın başkenti Kiev’deki mahallesinde bisikletine binerken tanıştı.
Ancak birkaç gün önce, gri, rüzgarlı bir sabahta, binlerce insan etrafa saçılırken, çift Ukrayna-Polonya sınırında dudakları titreyerek duruyordu. Bunca yıldan sonra veda vakti gelmişti.
“Ona ‘Seni seviyorum’ ve ‘Yakında görüşeceğiz’ dedim” dedi Bayan Dukhota, gözleri birleşirken.
Şimdi, onu bir daha ne zaman göreceğini, hatta bir daha görüp göremeyeceğini bilemediğini söylüyor.
Rus ordusu kuzeyden, güneyden ve doğudan Ukrayna’ya saldırırken, milyonlarca sivilin ovalarda bir fırtına gibi kitlesel göçü artıyor.
Ancak uluslararası sınır kapıları, aileleri birbirinden ayıran sancılı bir filtredir. Ukrayna hükümeti, 18 ila 60 yaşları arasındaki erkeklerin ülkeyi terk etmesine izin verilmemesini zorunlu kıldı, bu nedenle Polonya, Macaristan ve diğer komşu ülkelere akan kalabalık ürkütücü bir şekilde erkeklerden yoksun. Yürek parçalayan vedaların ardından kontrol noktalarından geçenler neredeyse sadece kadınlar ve küçük çocuklar. Ukraynalılar isteseler de istemeseler de savaşmak için geri dönüyorlar.
Bazı Ukraynalı kadınlar ayrılıkları “biraz ölüm” olarak nitelendirdi.
Polonya’nın Ukrayna sınırına yakın Iryna Dukhota, Pazar günü kocasıyla vedalaştıktan sonra. Bayan Dukhota, “Ona ‘Seni seviyorum’ ve ‘Yakında görüşeceğiz’ dedim” dedi. Kredi… Jeffrey Gettleman/The New York Times
Medyka, Polonya, böyle bir sıralama noktasıdır. Polonya-Ukrayna sınırında, sonsuz buğday tarlaları arasında, yılın bu zamanında solgun bir güneş tarafından hafifçe aydınlatılan küçük bir köy, yolları şimdi rüzgara karşı batıya yürüyen Ukraynalı kadınlar ve çocuklarla kaplı.
Ukrayna’da milliyetçilik patlaması yaşanırken, gençler ve babaları asker toplama merkezlerine akın ederken, sınırda çok farklı bir hava var. Mülteciler sadece ülkelerinden değil ailelerinden de kopmuş hissettiklerini söylediler. Şaşkınlıktan, kayıptan ve yalnızlıktan bahsederler. Pek çok anne bir gecede yabancı bir ülkede hane reisi olmuş, bavullarını kaldırmış, küçük çocuklarını taşımış, aynı anda iki cep telefonu çalıştırmış ya da sinirli sinirli sigara içmiş.
Ukrayna’nın kuşatma altındaki kuzeyindeki küçük bir kasaba olan Berdychiv’de kocasını yeni terk eden Iryna Vasylevska, “Hala burada olduğuma inanamıyorum” dedi. Şimdi, 9 ve 10 yaşlarında iki çocuğuyla tek başına, o kadar stresli olduğunu ki iki gündür uyumadığını ve fazla yemek yutamadığını söyledi.
“Her şey tıkalı,” dedi titreyen elini boynuna götürerek.
Kocası Volodymyr evde oturuyor ve yetkililerden gelecek talimatları bekliyor. Telefonda karısından ve çocuklarından yüzlerce mil uzakta olduğu için üzgündü ama ısrar etti, “Artık siren seslerini duymadıklarını bilmek kalbimde hafiflik hissediyorum.”
Karısını ve kızını güvenlikleri için kaçmaya zorlayan bir başka adam, Alexey Napylnikov şunları söyledi: “Bu ayrılık boşluğa düşmek gibidir. Onları bir daha görebilecek miyim bilmiyorum.”
Ukrayna hükümeti tarafından 24 Şubat’ta çıkarılan sıkıyönetim yasasına göre, 18 ila 60 yaş arasındaki tüm erkeklerin, en az üç çocuğu olmadıkça veya belirli stratejik sektörlerde çalışmadıkça ülkeyi terk etmeleri yasak. silahlarda. Savaş ilk patlak verdiğinde birkaç adam sıska geçmeyi başardı, ancak çok kısa bir süre sonra, Ukraynalı sınır muhafızları sınırda sıralanmış arabaları aramaya ve adamlara geride kalmalarını emretmeye başladı.
Ukrayna’dan gelen birçok mültecinin batıya doğru yolculuklarına başladığı Medyka’daki sınır bölgesi. Kredi… The New York Times için Maciek Nabrdalik
Bazıları için bu politika cinsiyetçi görünüyor. Kadınlar da savaşmak için geride kaldı. Peki aileler neden çocuklardan hangi ebeveynin ayrılacağını seçemiyor? Bununla ilgili soru sorulduğunda, Ukraynalı bir yetkili ülkenin askeri politikasına atıfta bulundu ve bazı kadınların gönüllü olarak hizmet etmeye gönüllü olsalar da yasal olarak zorunlu olmadıklarını söyledi.
Ama sadece karı kocalar birbirinden ayrılmıyor. Çok kuşaklı aileler de parçalandı. Ukraynaca’da şöyle bir tabir vardır: “Çocuk sahibi olmak güzel, o yüzden yaşlanınca sana bir bardak su getirecek biri var.” Kültür, ebeveynlerinin yanında kalmak ve yaşlılıklarında onlara yardım etmektir.
Ama Medyka’daki ve diğer sınır noktalarındaki kapılardan akan kalabalıklar arasında yaşlı yetişkin de yok denecek kadar az. Çoğu bunu Ukrayna’da sürdürmeyi seçti.
83 yaşındaki Svetlana Momotuk evinden telefonla konuşurken “Bunu daha önce yaşadım ve siren sesleri beni korkutmuyor” dedi. Odessa limanının yakınında, Chornomorsk’ta.
Kayınvalidesi veda etmeye geldiğinde, ona bağırdı: “Çocuklarımı yanına almıyorsun! Ne saçmalıyorsun?”
Şimdi, onları çok özlemiş olsa da gittikleri için rahatladığını söylüyor.
Ukrayna’nın başkenti Kiev’de geçen ay bir eğitim üssünde Ukraynalı gönüllüler. Kredi… The New York Times için Lynsey Addario
Savaştan zarar görmüş bir ülkeden çıkıp uluslararası bir sınıra adım atarak büyük bir rahatlama hissi bekliyorlarsa, pek çok mülteci bunun henüz gelmediğini söyledi. Bunun yerine suçluluk var. Birkaç kadın, kocalarını ve ebeveynlerini ilerleyen bir ordunun yolunda bırakarak korkunç hissettiklerini söyledi.
Şimdi güvende olmasına ve Polonyalı bir arkadaşı tarafından yanına alınmasına rağmen, Bayan Dukhota, “İçimde bir çeşit hüzün var” dedi.
Kocası daha önce hiç silah tutmamıştı — bir dizi marketin sahibi. Ve şimdi, diğer pek çok Ukraynalı erkek gibi, Ruslarla savaşmak için yerel bir savunma birliğine kaydoldu.
Bunu başaran anneler, geride kalan arkadaşlarının ve ailelerinin kırgınlığından da endişe ediyor. Büyük bir kriz anında daha az vatansever olarak görüleceklerinden korkuyorlar. Yine de bazı kadınlar, kendilerinin ve çocuklarının güvenliği – ve akıl sağlığı için – ellerinden geldiğince ayrılmaya karar verdiklerini söyledi.
4 yaşında bir kız çocuğu annesi olan Mariana adlı kadın, “Bebeğim artık patlamalara dayanamadı” dedi. Medyka’da 28. Otoyol’un yanında iki cep telefonundan aramalar yaparak, sıraya koyduğu araçla bağlantı kurmak ve soğuktan kurtulmak için can atıyordu.
Hemen hemen tüm hikayeleri, ayrılma kararlarının ayrılıklar kadar acı verici olduğunu ortaya koyuyor.
“Kocam altı gün boyunca bana gitmemi söyledi ve ben reddettim” dedi Bayan Dukhota.
Yalnız kalmak istemiyordu ve birçokları gibi o da savaşın bir iki gün içinde duracağını umuyordu.
Ukrayna’dan gelen mülteciler, sınıra yakın Przemysl’den bir trenle Varşova’ya doğru yolculuklarına devam ediyor. Kredi… The New York Times için Maciek Nabrdalik
Ancak bombalamalar yaklaştıktan sonra, nihayet yumuşadı ve geçen gün, bir mülteci olarak ilk adımları olan Medyka’ya doğru kambur rüzgarda yürürken giydiği yeşil bir kapüşonlu da dahil olmak üzere bazı sıcak giysiler kaptı.
Bayan Dukhota ve kocası, mümkün olan son dakikaya kadar birlikte kaldılar. Diğerleri gibi, Ukrayna’nın batısındaki Lviv gibi şehirler için ani tehlikeden uzak bir şekilde birlikte hareket ettiler, bu şehirler şimdiye kadar başka yerleri döven amansız bombardımandan kurtuldu.
Bazı kadınlar, Polonya’ya giden dolu bir trene binmek için Lviv’in tren istasyonuna bırakıldı. Diğerleri, kocalarının onları sınıra kadar götürdüğünü söyledi. Bazı kadınlar, tren istasyonlarında, gardiyanlar tarafından hiçbir erkeğin onlarla birlikte çıkamayacağından emin olmak için devriye gezen barikatlar olduğunu söyledi.
Görüşülen her çift son sözlerini hatırladı. Birçoğu basit tuttu. Çoğu zaman, küçük bir çocuk onlara bakıyordu, kafası karışmış, perişan iki ebeveynin arasında duruyor, gözlerinden yaşlar süzülüyordu.
Bayan Vasylevska’nın kocasına söylediği son sözler “Lütfen merak etmeyin, her şey yoluna girecek” oldu.
Sonra ağlamaya başladı ve daha fazlasını söyleyemedi.
Ancak birkaç gün önce, gri, rüzgarlı bir sabahta, binlerce insan etrafa saçılırken, çift Ukrayna-Polonya sınırında dudakları titreyerek duruyordu. Bunca yıldan sonra veda vakti gelmişti.
“Ona ‘Seni seviyorum’ ve ‘Yakında görüşeceğiz’ dedim” dedi Bayan Dukhota, gözleri birleşirken.
Şimdi, onu bir daha ne zaman göreceğini, hatta bir daha görüp göremeyeceğini bilemediğini söylüyor.
Rus ordusu kuzeyden, güneyden ve doğudan Ukrayna’ya saldırırken, milyonlarca sivilin ovalarda bir fırtına gibi kitlesel göçü artıyor.
Ancak uluslararası sınır kapıları, aileleri birbirinden ayıran sancılı bir filtredir. Ukrayna hükümeti, 18 ila 60 yaşları arasındaki erkeklerin ülkeyi terk etmesine izin verilmemesini zorunlu kıldı, bu nedenle Polonya, Macaristan ve diğer komşu ülkelere akan kalabalık ürkütücü bir şekilde erkeklerden yoksun. Yürek parçalayan vedaların ardından kontrol noktalarından geçenler neredeyse sadece kadınlar ve küçük çocuklar. Ukraynalılar isteseler de istemeseler de savaşmak için geri dönüyorlar.
Bazı Ukraynalı kadınlar ayrılıkları “biraz ölüm” olarak nitelendirdi.
Polonya’nın Ukrayna sınırına yakın Iryna Dukhota, Pazar günü kocasıyla vedalaştıktan sonra. Bayan Dukhota, “Ona ‘Seni seviyorum’ ve ‘Yakında görüşeceğiz’ dedim” dedi. Kredi… Jeffrey Gettleman/The New York Times
Medyka, Polonya, böyle bir sıralama noktasıdır. Polonya-Ukrayna sınırında, sonsuz buğday tarlaları arasında, yılın bu zamanında solgun bir güneş tarafından hafifçe aydınlatılan küçük bir köy, yolları şimdi rüzgara karşı batıya yürüyen Ukraynalı kadınlar ve çocuklarla kaplı.
Ukrayna’da milliyetçilik patlaması yaşanırken, gençler ve babaları asker toplama merkezlerine akın ederken, sınırda çok farklı bir hava var. Mülteciler sadece ülkelerinden değil ailelerinden de kopmuş hissettiklerini söylediler. Şaşkınlıktan, kayıptan ve yalnızlıktan bahsederler. Pek çok anne bir gecede yabancı bir ülkede hane reisi olmuş, bavullarını kaldırmış, küçük çocuklarını taşımış, aynı anda iki cep telefonu çalıştırmış ya da sinirli sinirli sigara içmiş.
Ukrayna’nın kuşatma altındaki kuzeyindeki küçük bir kasaba olan Berdychiv’de kocasını yeni terk eden Iryna Vasylevska, “Hala burada olduğuma inanamıyorum” dedi. Şimdi, 9 ve 10 yaşlarında iki çocuğuyla tek başına, o kadar stresli olduğunu ki iki gündür uyumadığını ve fazla yemek yutamadığını söyledi.
“Her şey tıkalı,” dedi titreyen elini boynuna götürerek.
Kocası Volodymyr evde oturuyor ve yetkililerden gelecek talimatları bekliyor. Telefonda karısından ve çocuklarından yüzlerce mil uzakta olduğu için üzgündü ama ısrar etti, “Artık siren seslerini duymadıklarını bilmek kalbimde hafiflik hissediyorum.”
Karısını ve kızını güvenlikleri için kaçmaya zorlayan bir başka adam, Alexey Napylnikov şunları söyledi: “Bu ayrılık boşluğa düşmek gibidir. Onları bir daha görebilecek miyim bilmiyorum.”
Ukrayna hükümeti tarafından 24 Şubat’ta çıkarılan sıkıyönetim yasasına göre, 18 ila 60 yaş arasındaki tüm erkeklerin, en az üç çocuğu olmadıkça veya belirli stratejik sektörlerde çalışmadıkça ülkeyi terk etmeleri yasak. silahlarda. Savaş ilk patlak verdiğinde birkaç adam sıska geçmeyi başardı, ancak çok kısa bir süre sonra, Ukraynalı sınır muhafızları sınırda sıralanmış arabaları aramaya ve adamlara geride kalmalarını emretmeye başladı.
Ukrayna’dan gelen birçok mültecinin batıya doğru yolculuklarına başladığı Medyka’daki sınır bölgesi. Kredi… The New York Times için Maciek Nabrdalik
Bazıları için bu politika cinsiyetçi görünüyor. Kadınlar da savaşmak için geride kaldı. Peki aileler neden çocuklardan hangi ebeveynin ayrılacağını seçemiyor? Bununla ilgili soru sorulduğunda, Ukraynalı bir yetkili ülkenin askeri politikasına atıfta bulundu ve bazı kadınların gönüllü olarak hizmet etmeye gönüllü olsalar da yasal olarak zorunlu olmadıklarını söyledi.
Ama sadece karı kocalar birbirinden ayrılmıyor. Çok kuşaklı aileler de parçalandı. Ukraynaca’da şöyle bir tabir vardır: “Çocuk sahibi olmak güzel, o yüzden yaşlanınca sana bir bardak su getirecek biri var.” Kültür, ebeveynlerinin yanında kalmak ve yaşlılıklarında onlara yardım etmektir.
Ama Medyka’daki ve diğer sınır noktalarındaki kapılardan akan kalabalıklar arasında yaşlı yetişkin de yok denecek kadar az. Çoğu bunu Ukrayna’da sürdürmeyi seçti.
83 yaşındaki Svetlana Momotuk evinden telefonla konuşurken “Bunu daha önce yaşadım ve siren sesleri beni korkutmuyor” dedi. Odessa limanının yakınında, Chornomorsk’ta.
Kayınvalidesi veda etmeye geldiğinde, ona bağırdı: “Çocuklarımı yanına almıyorsun! Ne saçmalıyorsun?”
Şimdi, onları çok özlemiş olsa da gittikleri için rahatladığını söylüyor.
Ukrayna’nın başkenti Kiev’de geçen ay bir eğitim üssünde Ukraynalı gönüllüler. Kredi… The New York Times için Lynsey Addario
Savaştan zarar görmüş bir ülkeden çıkıp uluslararası bir sınıra adım atarak büyük bir rahatlama hissi bekliyorlarsa, pek çok mülteci bunun henüz gelmediğini söyledi. Bunun yerine suçluluk var. Birkaç kadın, kocalarını ve ebeveynlerini ilerleyen bir ordunun yolunda bırakarak korkunç hissettiklerini söyledi.
Şimdi güvende olmasına ve Polonyalı bir arkadaşı tarafından yanına alınmasına rağmen, Bayan Dukhota, “İçimde bir çeşit hüzün var” dedi.
Kocası daha önce hiç silah tutmamıştı — bir dizi marketin sahibi. Ve şimdi, diğer pek çok Ukraynalı erkek gibi, Ruslarla savaşmak için yerel bir savunma birliğine kaydoldu.
Bunu başaran anneler, geride kalan arkadaşlarının ve ailelerinin kırgınlığından da endişe ediyor. Büyük bir kriz anında daha az vatansever olarak görüleceklerinden korkuyorlar. Yine de bazı kadınlar, kendilerinin ve çocuklarının güvenliği – ve akıl sağlığı için – ellerinden geldiğince ayrılmaya karar verdiklerini söyledi.
4 yaşında bir kız çocuğu annesi olan Mariana adlı kadın, “Bebeğim artık patlamalara dayanamadı” dedi. Medyka’da 28. Otoyol’un yanında iki cep telefonundan aramalar yaparak, sıraya koyduğu araçla bağlantı kurmak ve soğuktan kurtulmak için can atıyordu.
Hemen hemen tüm hikayeleri, ayrılma kararlarının ayrılıklar kadar acı verici olduğunu ortaya koyuyor.
“Kocam altı gün boyunca bana gitmemi söyledi ve ben reddettim” dedi Bayan Dukhota.
Yalnız kalmak istemiyordu ve birçokları gibi o da savaşın bir iki gün içinde duracağını umuyordu.
Ukrayna’dan gelen mülteciler, sınıra yakın Przemysl’den bir trenle Varşova’ya doğru yolculuklarına devam ediyor. Kredi… The New York Times için Maciek Nabrdalik
Ancak bombalamalar yaklaştıktan sonra, nihayet yumuşadı ve geçen gün, bir mülteci olarak ilk adımları olan Medyka’ya doğru kambur rüzgarda yürürken giydiği yeşil bir kapüşonlu da dahil olmak üzere bazı sıcak giysiler kaptı.
Bayan Dukhota ve kocası, mümkün olan son dakikaya kadar birlikte kaldılar. Diğerleri gibi, Ukrayna’nın batısındaki Lviv gibi şehirler için ani tehlikeden uzak bir şekilde birlikte hareket ettiler, bu şehirler şimdiye kadar başka yerleri döven amansız bombardımandan kurtuldu.
Bazı kadınlar, Polonya’ya giden dolu bir trene binmek için Lviv’in tren istasyonuna bırakıldı. Diğerleri, kocalarının onları sınıra kadar götürdüğünü söyledi. Bazı kadınlar, tren istasyonlarında, gardiyanlar tarafından hiçbir erkeğin onlarla birlikte çıkamayacağından emin olmak için devriye gezen barikatlar olduğunu söyledi.
Görüşülen her çift son sözlerini hatırladı. Birçoğu basit tuttu. Çoğu zaman, küçük bir çocuk onlara bakıyordu, kafası karışmış, perişan iki ebeveynin arasında duruyor, gözlerinden yaşlar süzülüyordu.
Bayan Vasylevska’nın kocasına söylediği son sözler “Lütfen merak etmeyin, her şey yoluna girecek” oldu.
Sonra ağlamaya başladı ve daha fazlasını söyleyemedi.