PEKİN – Kalabalığı ilk başta anlamak zordu, gün batımından sonra Pekin nehri kıyısı boyunca toplanmış karanlık bir kitle. Sararmış söğüt ağaçlarının yanında kalın paltolara sarınmış düzinelerce insan, sessizce, neredeyse gergin bir halde durdular. Merkezlerinde, geçen hafta Çin’in batısında çıkan bir yangında ölen 10 kişi için mumlar ve çiçeklerle dolu küçük bir sunak vardı.
İki saat sonra, bu kalabalık yüzlerce kişiye ulaştı, özgürlük, hukukun üstünlüğü, buradaki hayatı neredeyse durma noktasına getiren üç yıllık koronavirüs kısıtlamalarının sona ermesi için yürüyen ve slogan atan bir insan kitlesi. Sıcaklıklar soğuktu, ancak insanlar saatlerce kaldı, hatta Pazar gecesi tüm olayı izleyen polis memurlarının vardiya değişikliğinden daha uzun süre kaldı.
“Karantina istemiyoruz, özgürlük istiyoruz!” Protestocular, geleneksel kahvaltı krepleri satan mütevazi dükkânların yanında bir Four Seasons otelinin bulunduğu, şehrin özenle bakımlı elçilik bölgelerinden biri boyunca batıya doğru kıvrılırken bağırdılar. “Basının özgürlüğü! Yayın özgürlüğü!”
Ülkenin otoriter lideri Xi Jinping yönetimindeki, bırakın başkenti, Çin’in herhangi bir yerinde nadiren görülen olağanüstü bir sahneydi. Ancak anın sevinci, tam olarak ne olduğuna dair endişeyle bağlanmıştı. Bazı insanlar açıkça siyasi sloganlar atmaya başladığında, diğerleri onları Covid kontrollerine daha dar bir şekilde karşı çıkmaya odaklanmaya çağırdı. Etkinliğe ne ad verileceği bile kime ve ne zaman sorduğunuza bağlıydı – bu bir protesto muydu? Yoksa sadece bir nöbet mi?
Çin’in birçok şehrinde ülke çapında ender görülen protestolar patlak verdi. Birçoğu, katı Covid kilitlenmeleri konusundaki hayal kırıklığını dile getirdi; diğerleri ifade özgürlüğü ve hatta Çin’in en büyük liderinin görevden alınmasını talep etti. Kredi Kredi… Kevin Frayer/Getty Images
Belirsizlik, yalnızca Çin’in sıfır Kovid stratejisi için değil, aynı zamanda Bay Xi’nin liderliğini yaptığı ülke üzerindeki katı tutumu için de potansiyel bir dönüm noktası olan bu anın daha geniş belirsizliğini yansıtıyordu. Son günlerde, yangının çıktığı batı Urumçi’den doğuda Şanghay’a kadar Çin genelinde protestolar patlak verdi. Koronavirüs kısıtlamalarının aşırılıkları, insanları onlarca yıldır başka hiçbir nedenin olmadığı kadar birleştirdi. Ancak muhalefetin hızla bastırıldığı ve çoğu insanın hiçbir zaman protesto etme şansına sahip olmadığı bir ülkede, gerçekte ne olabileceği bir yana, çoğu kişi ne talep edeceğinden bile emin değildi.
Süre olan tek şey, bir aciliyet duygusu gibi görünüyordu – bu, yakalanması gereken ender bir andı.
Pekin’de gösteriler uzun süredir devam eden hoşnutsuzluğun ardından geldi. Sıfır Covid’in günlük izinsiz girişlerinin üç yılına ek olarak, enfeksiyonlar arttıkça şehrin büyük bir kısmı haftalardır yarı tecrit altında. Birçok sakine evden çıkmamaları emredildi ve çoğu dükkan kapatıldı. Tek kalabalık, hala açık olan birkaç kamusal alana girmek için her 48 saatte bir yapılması gereken zorunlu Covid testleri için uzun kuyruklar.
Tecrit altındaki bazı sakinler mahalle yetkilileriyle karşı karşıya gelip dışarı çıkma talebinde bulunduklarından, hafta sonu erken saatlerde hayal kırıklığı kaynamaya başlamıştı.
Ancak diğer şehirlerde (Cuma gecesi Urumçi, Cumartesi Şanghay) protestolar patlak verdikten sonra kitlesel seferberlik Pekin’de de mümkün göründü. Pazar günü pek çok katılımcı bunun olduğuna inanamıyor gibiydi. “Gitmeli miyiz?” insanlar akşam boyunca birbirlerine mırıldandılar.
Yine de, o gece benzer şekilde hayal edilemeyecek bastırılmış duygu patlamalarının yaşandığı diğer tüm yerlerle – Şangay, Chengdu, Wuhan ve daha fazlası – baş döndürücü bir dayanışma duygusu, inançsızlığa karışmıştı.
“Hepimiz Şangay halkıyız! Hepimiz Sincan halkıyız!” insanlar şarkı söyledi.
Pazar günü Pekin’de protestocuları izleyen polis memurları. Kredi… Shutterstock aracılığıyla Mark R Cristino/EPA
Polisin tepkisi bile her şeyin olabileceği hissini artırdı. Polis varlığı gece boyunca artmasına rağmen, memurlar – en azından şimdilik – katılımcıları filme alırken göreceli bir mesafeyi korudu, ancak kalabalığa nadiren fiziksel olarak müdahale etti. Pek çok katılımcı hızlı ve şiddetli bir baskı bekliyordu ve fısıldanan yaygın bir soru, polisin ne zaman tutuklamaya başlayabileceğiydi.
Protestoların alışılmadıklığı, toplantıdan önceki saatlerde açıktı. Çin’in başka yerlerindeki gösterilerin videoları sansüre rağmen sosyal medyada yayıldıkça, insanlar Çin’de bloke edilen platformlardaki şifreli grup sohbetlerinde Pekin’de nerede toplanılacağını tartışmaya başladı. Batı Pekin’deki Tsinghua Üniversitesi’nde Pazar öğleden sonra erken saatlerde birkaç yüz öğrencinin ender görülen bir protestosu heyecanı artırdı.
Ancak insanlar, polisin daha sonra yapılacak toplantı için önerilen bir buluşma yerini çoktan kuşatmaya başladığını bildirdi ve birisinin planları Çin’in sıkı bir şekilde izlenen mesajlaşma uygulaması WeChat’te paylaştığı spekülasyonuna girdi. Diğerleri şifreli iletişim kurmaya çalıştı: “Daha sonra yürüyüşe çıkmayı planlayan var mı?” Saat 21.00’de kararlaştırılan toplantı saatine giden dakikalarda bile insanlar, diğerlerinin gerçekten gidip gitmediğini soran endişeli mesajlar gönderiyordu.
Onlar. Akşam 21:30’da, çoğu 20’li veya 30’lu yaşlarında görünen yaklaşık 100 kişi, Liangma Nehri’nin kuzey kıyısında, derme çatma sunağın etrafında toplanmıştı. Bazıları tek başına gelmişti ama çoğu çiftler halinde ya da küçük gruplar halindeydi. Hemen hemen herkes, kimliklerini gizlemek kadar korunmak için de yüz maskesi taktı. Görünürde bir organizatör yoktu ve kalabalık uzun süre beklenti içinde, neredeyse garip bir sessizlik içinde durdu, çoğu sahneyi filme almak için telefonlarını havada tutuyordu.
Sonra birisi solcu marşı “L’Internationale”ı söylemeye başladı ve diğerleri de katıldı. “İnsanlığın mutluluğunu yaratmak için sadece kendimize güvenmeliyiz,” dediler nazikçe, neredeyse çekinerek.
Pekin’deki bir miting sırasında göstericiler, insanların sansüre sembolik bir imayla boş kağıt parçaları tuttuğu. Kredi… Noel Celis/Agence France-Presse — Getty Images
“Bu gerçekten beklenmedik bir şeydi. İlk geldiğimizde burada kimse yoktu” dedi. Etraftaki diğer birkaç kişiden “bizden birinin kim olduğunu bilmiyorduk.”
Ancak daha sonra insanlar, hızla protestoların bir sembolü olarak ortaya çıkan sansüre atıfta bulunan boş beyaz kağıt taşıdıklarını görünce onlara yaklaştı. “Ve sonra onların ortaklarımız olduğunu anladık.”
Kalabalık büyüdükçe, ruh hali kederden meydan okumaya ve mizaha hızla ve sık sık değişti. Bir an bir kadın, memleketi için ağlayarak Sincan’dan olduğunu haykırıyordu. Daha sonra, yine bir kalabalığın toplandığı karşı kıyıdaki insanlara şaka yollu yüzerek sesleniyorlardı.
Bir polis memuru, insanlara sokağa çıkma yasaklarının sona ermesi için slogan atmayı bırakmalarını söylediğinde, kalabalık hızla hareketlendi. “Kilitlemelere devam edin!” insanlar sansürü protesto etmek için hükümete abartılı bir şekilde övgüler yağdırırken, son günlerde internette yayılan alaycılığın yankısıyla ilahiler söylediler. “Covid testi yaptırmak istiyorum!”
Belirli anlarda protesto, insanların akıllarından geçenleri söyleme tehlikeleriyle karşılaşmadığı dünyanın herhangi bir yerinde gelişebilirdi. Küçük bir grup, Ekim ayında Pekin üst geçidine Covid kısıtlamalarını kınayan ve Bay Xi’ye seslenen iki pankart asan yalnız bir protestocuya odaklanarak, nehir kıyısındaki nöbet batıya doğru yürüyüşe dönüşürken, “Yaşasın Sitong Köprüsü kahramanı,” sloganları atmaya başladı. aşağı inmek.
Pekin’deki protestolardan biri sırasında yürüyen polis memurları. Kredi… Thomas Peter/Reuters
Ama hemen diğerleri onları susturdu.
“Rastgele sloganlar atmayın!” dediler.
“Siyaset konuşmuyoruz! Biz iyi vatandaşlarız!” bir adam yüksek sesle ekledi.
Belki de gecenin ana gerilimi buydu. Gösteri, sadece var olduğu gerçeğiyle şaşırtıcı derecede cesurdu. Ancak aynı zamanda, katılımcıların kırılganlığına ilişkin bilgisiyle desteklenen, birçok yönden aşırı muhafazakardı. Her hareketi onu olabildiğince uzun süre canlı tutmak için hesaplanmış gibiydi.
Cumartesi günü Şanghay’dakinin aksine, Pekin’deki protestocular Bay Xi’yi veya Çin Komünist Partisi’ni isimlendirmekten kaçındılar. Tanıklara göre Şangay’daki gösteriler, polisin en az iki aracı gözaltına almasıyla daha şiddetli çatışmalara dönüştü, ancak sebebin sloganlar olup olmadığı belirsiz.
İnsanların cevap verilmek yerine yönetilmeye alıştığı bir ülkede, her şeyin üzerinde asılı duran noktanın ne olduğu sorusuydu. “Taleplerimize cevap verilmeyeceğini biliyoruz. Pekin’deki bir katılımcı, saat 01.00 civarında göstericilerle ilgilenen bir yetkiliye hararetli bir şekilde, “Sadece duygularımızı ifade etmek için buradayız” dedi.
“Hayır, bir cevap olmalı!” Kalabalıktan diğerleri hemen bağırdı. “Problemleri çöz!”
Yalnızca soyadını veren bir film yapımcısı olan Wang, protestolar nedeniyle pek bir değişiklik beklemediğini söyledi.
“Çin halkı olarak örgütlenme yeteneğimiz hâlâ çok zayıf. Tecrübemiz ve bilgimiz yok” dedi. “Bu” – hiç toplama yeteneği – “zaten gerçekten zor kazanılmış.”
Pekin’deki derme çatma bir anıtta mum yakan insanlar. Kredi… Kevin Frayer/Getty Images
Ve protesto, o akşam pek çok kişinin beklediğinden daha uzun sürse de, nihayetinde geçici olmuş olabilir. Saat 02.00’ye doğru uzadıkça, polis memurlarının sayısı arttı, eşleşen siyah kürk yakalar ve beyaz yüz maskeleri giymiş birkaç sütun caddede hızlı bir şekilde yürüdü ve azalan sayıda katılımcıyı kaldırımda küçük gruplar halinde topladı. Bir grupta bir kadın, kimsenin tek başına yakalanmaması için herkesi birlikte uzaklaşmaya çağırdı.
Sokaklar boşaldı ve geriye yine bir belirsizlik kaldı – bundan sonra ne olacağı konusunda. Pazartesi günü, polis memurları bazı metro duraklarını ve kavşakları korusa da, tecritler ve Covid kapatmaları devam ettiği için sokaklar sessizdi. İnternette, bazıları o geceki başka bir toplantı için planları tartıştı ve katılımcıların bir araya gelmesi için hükümetin Urumçi’den özür dilemesi gibi potansiyel talepler önerdi.
Ancak diğerleri, polis memurlarının grubun içine çoktan sızdığından endişe ediyorlardı; bazıları yerel polisten önceki gece nerede olduklarını soran telefonlar aldıklarını söyledi. Akşamın erken saatlerinde polis arabaları, insanların o akşam toplanmayı seçtikleri alana dizildi. Katılımcılar seyrekti.
İki saat sonra, bu kalabalık yüzlerce kişiye ulaştı, özgürlük, hukukun üstünlüğü, buradaki hayatı neredeyse durma noktasına getiren üç yıllık koronavirüs kısıtlamalarının sona ermesi için yürüyen ve slogan atan bir insan kitlesi. Sıcaklıklar soğuktu, ancak insanlar saatlerce kaldı, hatta Pazar gecesi tüm olayı izleyen polis memurlarının vardiya değişikliğinden daha uzun süre kaldı.
“Karantina istemiyoruz, özgürlük istiyoruz!” Protestocular, geleneksel kahvaltı krepleri satan mütevazi dükkânların yanında bir Four Seasons otelinin bulunduğu, şehrin özenle bakımlı elçilik bölgelerinden biri boyunca batıya doğru kıvrılırken bağırdılar. “Basının özgürlüğü! Yayın özgürlüğü!”
Ülkenin otoriter lideri Xi Jinping yönetimindeki, bırakın başkenti, Çin’in herhangi bir yerinde nadiren görülen olağanüstü bir sahneydi. Ancak anın sevinci, tam olarak ne olduğuna dair endişeyle bağlanmıştı. Bazı insanlar açıkça siyasi sloganlar atmaya başladığında, diğerleri onları Covid kontrollerine daha dar bir şekilde karşı çıkmaya odaklanmaya çağırdı. Etkinliğe ne ad verileceği bile kime ve ne zaman sorduğunuza bağlıydı – bu bir protesto muydu? Yoksa sadece bir nöbet mi?
Çin’in birçok şehrinde ülke çapında ender görülen protestolar patlak verdi. Birçoğu, katı Covid kilitlenmeleri konusundaki hayal kırıklığını dile getirdi; diğerleri ifade özgürlüğü ve hatta Çin’in en büyük liderinin görevden alınmasını talep etti. Kredi Kredi… Kevin Frayer/Getty Images
Belirsizlik, yalnızca Çin’in sıfır Kovid stratejisi için değil, aynı zamanda Bay Xi’nin liderliğini yaptığı ülke üzerindeki katı tutumu için de potansiyel bir dönüm noktası olan bu anın daha geniş belirsizliğini yansıtıyordu. Son günlerde, yangının çıktığı batı Urumçi’den doğuda Şanghay’a kadar Çin genelinde protestolar patlak verdi. Koronavirüs kısıtlamalarının aşırılıkları, insanları onlarca yıldır başka hiçbir nedenin olmadığı kadar birleştirdi. Ancak muhalefetin hızla bastırıldığı ve çoğu insanın hiçbir zaman protesto etme şansına sahip olmadığı bir ülkede, gerçekte ne olabileceği bir yana, çoğu kişi ne talep edeceğinden bile emin değildi.
Süre olan tek şey, bir aciliyet duygusu gibi görünüyordu – bu, yakalanması gereken ender bir andı.
Pekin’de gösteriler uzun süredir devam eden hoşnutsuzluğun ardından geldi. Sıfır Covid’in günlük izinsiz girişlerinin üç yılına ek olarak, enfeksiyonlar arttıkça şehrin büyük bir kısmı haftalardır yarı tecrit altında. Birçok sakine evden çıkmamaları emredildi ve çoğu dükkan kapatıldı. Tek kalabalık, hala açık olan birkaç kamusal alana girmek için her 48 saatte bir yapılması gereken zorunlu Covid testleri için uzun kuyruklar.
Tecrit altındaki bazı sakinler mahalle yetkilileriyle karşı karşıya gelip dışarı çıkma talebinde bulunduklarından, hafta sonu erken saatlerde hayal kırıklığı kaynamaya başlamıştı.
Ancak diğer şehirlerde (Cuma gecesi Urumçi, Cumartesi Şanghay) protestolar patlak verdikten sonra kitlesel seferberlik Pekin’de de mümkün göründü. Pazar günü pek çok katılımcı bunun olduğuna inanamıyor gibiydi. “Gitmeli miyiz?” insanlar akşam boyunca birbirlerine mırıldandılar.
Yine de, o gece benzer şekilde hayal edilemeyecek bastırılmış duygu patlamalarının yaşandığı diğer tüm yerlerle – Şangay, Chengdu, Wuhan ve daha fazlası – baş döndürücü bir dayanışma duygusu, inançsızlığa karışmıştı.
“Hepimiz Şangay halkıyız! Hepimiz Sincan halkıyız!” insanlar şarkı söyledi.
Pazar günü Pekin’de protestocuları izleyen polis memurları. Kredi… Shutterstock aracılığıyla Mark R Cristino/EPA
Polisin tepkisi bile her şeyin olabileceği hissini artırdı. Polis varlığı gece boyunca artmasına rağmen, memurlar – en azından şimdilik – katılımcıları filme alırken göreceli bir mesafeyi korudu, ancak kalabalığa nadiren fiziksel olarak müdahale etti. Pek çok katılımcı hızlı ve şiddetli bir baskı bekliyordu ve fısıldanan yaygın bir soru, polisin ne zaman tutuklamaya başlayabileceğiydi.
Protestoların alışılmadıklığı, toplantıdan önceki saatlerde açıktı. Çin’in başka yerlerindeki gösterilerin videoları sansüre rağmen sosyal medyada yayıldıkça, insanlar Çin’de bloke edilen platformlardaki şifreli grup sohbetlerinde Pekin’de nerede toplanılacağını tartışmaya başladı. Batı Pekin’deki Tsinghua Üniversitesi’nde Pazar öğleden sonra erken saatlerde birkaç yüz öğrencinin ender görülen bir protestosu heyecanı artırdı.
Ancak insanlar, polisin daha sonra yapılacak toplantı için önerilen bir buluşma yerini çoktan kuşatmaya başladığını bildirdi ve birisinin planları Çin’in sıkı bir şekilde izlenen mesajlaşma uygulaması WeChat’te paylaştığı spekülasyonuna girdi. Diğerleri şifreli iletişim kurmaya çalıştı: “Daha sonra yürüyüşe çıkmayı planlayan var mı?” Saat 21.00’de kararlaştırılan toplantı saatine giden dakikalarda bile insanlar, diğerlerinin gerçekten gidip gitmediğini soran endişeli mesajlar gönderiyordu.
Onlar. Akşam 21:30’da, çoğu 20’li veya 30’lu yaşlarında görünen yaklaşık 100 kişi, Liangma Nehri’nin kuzey kıyısında, derme çatma sunağın etrafında toplanmıştı. Bazıları tek başına gelmişti ama çoğu çiftler halinde ya da küçük gruplar halindeydi. Hemen hemen herkes, kimliklerini gizlemek kadar korunmak için de yüz maskesi taktı. Görünürde bir organizatör yoktu ve kalabalık uzun süre beklenti içinde, neredeyse garip bir sessizlik içinde durdu, çoğu sahneyi filme almak için telefonlarını havada tutuyordu.
Sonra birisi solcu marşı “L’Internationale”ı söylemeye başladı ve diğerleri de katıldı. “İnsanlığın mutluluğunu yaratmak için sadece kendimize güvenmeliyiz,” dediler nazikçe, neredeyse çekinerek.
Pekin’deki bir miting sırasında göstericiler, insanların sansüre sembolik bir imayla boş kağıt parçaları tuttuğu. Kredi… Noel Celis/Agence France-Presse — Getty Images
“Bu gerçekten beklenmedik bir şeydi. İlk geldiğimizde burada kimse yoktu” dedi. Etraftaki diğer birkaç kişiden “bizden birinin kim olduğunu bilmiyorduk.”
Ancak daha sonra insanlar, hızla protestoların bir sembolü olarak ortaya çıkan sansüre atıfta bulunan boş beyaz kağıt taşıdıklarını görünce onlara yaklaştı. “Ve sonra onların ortaklarımız olduğunu anladık.”
Kalabalık büyüdükçe, ruh hali kederden meydan okumaya ve mizaha hızla ve sık sık değişti. Bir an bir kadın, memleketi için ağlayarak Sincan’dan olduğunu haykırıyordu. Daha sonra, yine bir kalabalığın toplandığı karşı kıyıdaki insanlara şaka yollu yüzerek sesleniyorlardı.
Bir polis memuru, insanlara sokağa çıkma yasaklarının sona ermesi için slogan atmayı bırakmalarını söylediğinde, kalabalık hızla hareketlendi. “Kilitlemelere devam edin!” insanlar sansürü protesto etmek için hükümete abartılı bir şekilde övgüler yağdırırken, son günlerde internette yayılan alaycılığın yankısıyla ilahiler söylediler. “Covid testi yaptırmak istiyorum!”
Belirli anlarda protesto, insanların akıllarından geçenleri söyleme tehlikeleriyle karşılaşmadığı dünyanın herhangi bir yerinde gelişebilirdi. Küçük bir grup, Ekim ayında Pekin üst geçidine Covid kısıtlamalarını kınayan ve Bay Xi’ye seslenen iki pankart asan yalnız bir protestocuya odaklanarak, nehir kıyısındaki nöbet batıya doğru yürüyüşe dönüşürken, “Yaşasın Sitong Köprüsü kahramanı,” sloganları atmaya başladı. aşağı inmek.
Pekin’deki protestolardan biri sırasında yürüyen polis memurları. Kredi… Thomas Peter/Reuters
Ama hemen diğerleri onları susturdu.
“Rastgele sloganlar atmayın!” dediler.
“Siyaset konuşmuyoruz! Biz iyi vatandaşlarız!” bir adam yüksek sesle ekledi.
Belki de gecenin ana gerilimi buydu. Gösteri, sadece var olduğu gerçeğiyle şaşırtıcı derecede cesurdu. Ancak aynı zamanda, katılımcıların kırılganlığına ilişkin bilgisiyle desteklenen, birçok yönden aşırı muhafazakardı. Her hareketi onu olabildiğince uzun süre canlı tutmak için hesaplanmış gibiydi.
Cumartesi günü Şanghay’dakinin aksine, Pekin’deki protestocular Bay Xi’yi veya Çin Komünist Partisi’ni isimlendirmekten kaçındılar. Tanıklara göre Şangay’daki gösteriler, polisin en az iki aracı gözaltına almasıyla daha şiddetli çatışmalara dönüştü, ancak sebebin sloganlar olup olmadığı belirsiz.
İnsanların cevap verilmek yerine yönetilmeye alıştığı bir ülkede, her şeyin üzerinde asılı duran noktanın ne olduğu sorusuydu. “Taleplerimize cevap verilmeyeceğini biliyoruz. Pekin’deki bir katılımcı, saat 01.00 civarında göstericilerle ilgilenen bir yetkiliye hararetli bir şekilde, “Sadece duygularımızı ifade etmek için buradayız” dedi.
“Hayır, bir cevap olmalı!” Kalabalıktan diğerleri hemen bağırdı. “Problemleri çöz!”
Yalnızca soyadını veren bir film yapımcısı olan Wang, protestolar nedeniyle pek bir değişiklik beklemediğini söyledi.
“Çin halkı olarak örgütlenme yeteneğimiz hâlâ çok zayıf. Tecrübemiz ve bilgimiz yok” dedi. “Bu” – hiç toplama yeteneği – “zaten gerçekten zor kazanılmış.”
Pekin’deki derme çatma bir anıtta mum yakan insanlar. Kredi… Kevin Frayer/Getty Images
Ve protesto, o akşam pek çok kişinin beklediğinden daha uzun sürse de, nihayetinde geçici olmuş olabilir. Saat 02.00’ye doğru uzadıkça, polis memurlarının sayısı arttı, eşleşen siyah kürk yakalar ve beyaz yüz maskeleri giymiş birkaç sütun caddede hızlı bir şekilde yürüdü ve azalan sayıda katılımcıyı kaldırımda küçük gruplar halinde topladı. Bir grupta bir kadın, kimsenin tek başına yakalanmaması için herkesi birlikte uzaklaşmaya çağırdı.
Sokaklar boşaldı ve geriye yine bir belirsizlik kaldı – bundan sonra ne olacağı konusunda. Pazartesi günü, polis memurları bazı metro duraklarını ve kavşakları korusa da, tecritler ve Covid kapatmaları devam ettiği için sokaklar sessizdi. İnternette, bazıları o geceki başka bir toplantı için planları tartıştı ve katılımcıların bir araya gelmesi için hükümetin Urumçi’den özür dilemesi gibi potansiyel talepler önerdi.
Ancak diğerleri, polis memurlarının grubun içine çoktan sızdığından endişe ediyorlardı; bazıları yerel polisten önceki gece nerede olduklarını soran telefonlar aldıklarını söyledi. Akşamın erken saatlerinde polis arabaları, insanların o akşam toplanmayı seçtikleri alana dizildi. Katılımcılar seyrekti.